On the stage.

Bywają ludzie, którzy stoją na scenie bez świadomości bycia na niej. Po co więc na niej stoją? Bo lubią kiedy się na nich patrzy. Zawsze bałam się tego wzroku i czasem wolałam, żeby nikt na mnie nie patrzył. Nie potrafiłam jednak żyć bez wejścia na nią.

Długo szukałam swojej drogi wyrazu. Oswajałam się, niczym dzika zwierzyna z czymś, co było przecież takie naturalne. Wystarczyło tylko przelać swoje emocje na ludzi. Często jednak wstydzimy się otworzyć na innych, bądź też obawiamy się ich reakcji. Nikt przecież nie chce być wyśmianym.
Kiedy odkryłam, że nie rusza mnie już śmiech, pogarda i nienawiść ze strony innych, stanęłam na niej pewnymi stopami, bez obawy, że coś nie wyjdzie. Najważniejsze, żeby ufać samemu sobie i być pewnym tego co się robi. W końcu komu bardziej możemy zaufać jak nie nam samym?

Mam wiele marzeń, które chciałabym na niej zrealizować. Wciąż robię za mało- bynajmniej nie tyle, ile mnie satysfakcjonuje. W dzisiejszych czasach nie liczy się tylko sama muzyka, trzeba też zrobić dobre widowisko. Niewątpliwie mistrzynią w tym jest Lady Gaga, której każdy występ jest jedyny w swoim rodzaju. Odpowiada za to sztab specjalistów, a wszystko wiąże się z dużymi pieniędzmi. Artysta przestaje być artystą, a staje się firmą zarabiającą pieniądze. To przykre, że zwykle oglądamy/słuchamy to co jest na sprzedaż, a nie to co płynie prosto z serca. Zbyt wiele gwiazd leży na sklepowej półce, a zbyt mało oddaje ludziom siebie. Być może dlatego nikt nigdy mnie nie "kupi". Nie jestem za dobrym produktem na sprzedaż. Skoro jednak urodziłam się na scenie, chcę też na niej umrzeć, bez względu na to ile osób będzie wtedy na mnie patrzyło.