niedziela, 25 marca 2012

Here and now.

Mam tutaj spore zaległości, niemniej jednak czasem mam ochotę wylać wszystkie swoje smutki, przemyślenia i radości na papier (nawet ten wirtualny). Jak zapewne większość osób zauważyła, kolejny raz spróbowałam swoich sił w talent show. Szczerze mówiąc, myślałam, że sobie to odpuszczę. Podświadomie bałam się tego "co ludzie powiedzą..." i kolejnej porażki. Nie było jednak wcale tak źle. Kiedy pozytywne opinie zaczęły bombardować internet, zrobiłam jedno wielkie "ufff". Nie wiem czy wiecie, ale kiedy ogląda się samego siebie w telewizji, to stres w trakcie oglądania jest tak silny jak na samym występie (bynajmniej ja tak mam). Nie byłam przekonana czy poszło mi dobrze, bo jak się występuje, nie myśli się do końca "trzeźwo" o tym co się w danym momencie robi. Dopiero później można to ocenić na spokojnie obiektywnym okiem.
Nie pamiętam chwili, w której powiedziałabym "jestem z siebie zadowolona". Chyba nigdy nie byłam z siebie w pełni zadowolona. Mam to do siebie, że patrzę na to, co robię dość surowym okiem. Nie jest to jednak w żadnym wypadku złe. Tylko głupiec może być ślepo zakochany w sobie i nie wiedzieć, że można coś zrobić lepiej, bo przecież nie ma nigdzie tej górnej granicy, zgadza się?

Ledwo wkroczyłam w ten świat przesycony komercją i naszpikowany do bólu fałszem, a już chcę od niego uciec jak najdalej. Na każdym kroku ktoś chce na nas zarobić, nie ważne w jaki sposób, byleby było to opłacalne. Trzeba być twardym, bezwzględnym i dokładnie czytać to, co się podpisuje. Nie można ufać nikomu, nawet tym, którzy uparcie twierdzą, że chcą dla nas dobra... tylko czym jest to dobro? Dla jednych są to pieniądze, dla innych sława, a dla mnie? Sama nie wiem, co jest dla mnie dobre.
Myślałam, że niczego bardziej nie pragnę niż być znaną, szanowaną, mieć pieniądze i robić to, co kocham. Dzisiaj jednak zastanawiam się czy to, co wszystkim wydaje się być "szczęściem", na dłuższą metę nie staje się naszą zmorą. Co nam po byciu znanym czy sławnym, kiedy nigdy nie można zaznać spokoju ze strony innych ludzi? To chyba nie jest przyjemne, gdy wciąż czuje się na sobie oddech innych. Najgorsze jest to, że kiedy jest się już znanym, szacunek do naszej osoby rozmywa się na naszych oczach. A co nam po pieniądzach, kiedy możemy kupić już prawie wszystko i znika w nas radość z posiadania? Pamiętacie swoje pierwsze zarobione pieniądze i tę radość mieszaną na przemian z dumą, kiedy kupiło się to, o czym się przez dłuższy czas marzyło? Czasem marzenia są piękniejsze, niż sama ich realizacja. Może pora na to by docenić to, co się ma i cieszyć się życiem? Nie ma nic piękniejszego od Nas samych i od tego, że jesteśmy.

Nie bójmy się być. Nie bójmy się wyrażać samego/samej siebie. Cieszmy się każdą chwilą, przestańmy nawzajem się wyniszczać. Szanujmy siebie i innych, a wszystko będzie łatwiejsze.
I na tym zakończę już dzisiejszy monolog, który i tak zaskoczył mnie samą swoją tematyką.  A przecież chciałam napisać taki pozytywny post...